Je wilt het wel uitschreeuwen.
“Zeg nou gewoon wat er op je hart ligt. Ik heb toch gezegd dat alles hier op tafel mag komen?”
In je bed heb je weleens gefantaseerd dat je de hele boel door elkaar schudde. Ja, letterlijk. Dat ging ongeveer als volgt: je liep naar een bureau, tikte de collega op de schouder, vroeg of die collega even op wilde staan, de collega stond op, je pakte de collega bij de schouders, je kneep stevig, misschien net iets te hard in die schouders en riep.
“WAT VOEL JE NU? WAT HOUDT JE WERKELIJK BEZIG? WAAR BEN JE BANG VOOR? WAAR DROOM JE VAN? WAT VIND JE NU ECHT VAN MIJ? WAT MAAKT JE ONZEKER?”
En zo alle tafeltjes af.
In je droom ging dat fantastisch! De mensen waren goudeerlijk, er kwam een schat aan informatie vrij, mensen bedankten je, een aantal mensen vlogen je om de hals en je werd een voorbeeld voor velen in de organisatie.
Was het maar zo’n feest.
Want je hebt natuurlijk al van alles geprobeerd. Een check-in bij team meetings, iemand inhuren die mensen ‘op een natuurlijk manier feedforward liet geven’ , de gebruikelijke kleurenscan, waardoor mensen zichzelf en elkaar beter konden begrijpen en inschatten.
En niet te vergeten: HET GOEDE VOORBEELD GEVEN DOOR JE KWETSBAAR OP TE STELLEN.
Je kan het niet meer horen. En eerlijk? Zo langzamerhand vind je het ook unfair dat leidinggevenden eeuwig en altijd het goede voorbeeld moeten geven, voorop moeten lopen, de boel in beweging moeten krijgen, inspireren, de richting aangeven en nog wat van die grijs gedraaide platen.
Je denkt: iedereen is toch verantwoordelijk voor de cultuur, voor hoe wij met elkaar omgaan, voor wat we onszelf en elkaar tonen, we zijn toch allemaal volwassenen die keuzes maken, die hypotheken regelen, die kinderen opvoeden?
En nu moeten ze ineens geleid worden als kleine kinderen die hun eigen mentale broek niet kunnen ophouden? Maar ja, dat zeg je niet hardop. Ja, tegen één vertrouwde mede teamleider….
Dus wat is wijsheid?
Nou, stop met duwen. Want ik geef je helemaal gelijk! Jij hoeft dit niet alleen te dragen. Ik ervaar een eenzaamheid in je woorden. Deel je zorg. Deel je frustratie (in wellicht iets andere woorden, maar dat kan jij).
En verwacht iets van ze.
“Lieve collega’s. Ik merk dat ik teveel mijn best doe om hier een cultuur te creëren waarin we elkaar aanspreken, ondersteunen, leiden, waarin we ons hart kunnen luchten, waarin we liefdevol kunnen confronteren, kortom, waarin we de visie van de organisatie kunnen realiseren.
Ik stop hiermee. Het is aan ons allen.
Ten eerste wil ik weten of jullie achter deze visie staan. Als dat niet zo is, hoor ik graag wat jij wilt en in gaat brengen om aar wel achter te staan.
Ten tweede hoor ik daarna graag wat we samen kunnen doen om dit voor elkaar te krijgen. Ten derde hoor ik van een ieder individueel wat zij of hij daarin gaat bijdragen en in te leren heeft.”
En dan weglopen.
Nee, grapje. Dan stilte.
Zolang jij duwt, ga ik wachten. Ik zie teveel managers zorgen, regelen, controleren.
Dat gaat misschien met heldere, concrete processen, maar niet hiermee.
Hier is tijd, uitproberen, mislukken, opnieuw proberen, weer falen, wachten en vooral laten mislukken wezenlijk onderdeel van het succes.
Succes!
Heb jij moeite om uit je team te halen wat er in zit? Ik ben benieuwd!
