Jouw unieke kracht

Je bent naar een ochtendmeeting geweest met collega directeuren uit je branche. Opgeladen en vol nieuwe ideeën kom je terug op kantoor. Je deelt je inspiratie met je MT leden in een bericht aan hen, in de hoop dat ze daar op aanhaken.

Diezelfde dag hoor je nog niks van ze. Nu ja, zij hebben het ook druk en de volgende dag komen jullie bij elkaar. Dan zal je het inbrengen om te polsen hoe je bericht is gevallen. Je stuurt ze nog een bericht en voegt het punt toe aan de agenda.

Wat blijkt? Van de zes MT-leden hebben 3 het bericht niet gelezen en 3 hebben het vluchtig bekeken. Prima, dan licht je zelf wel toe wat voor jou de waarde is van het punt dat je in wilt brengen.

In de loop van je betoog merk je lauwe reacties en twijfels. “Misschien is het goed als iedereen zich goed op het punt voorbereidt.” “Dit geldt eigenlijk niet voor mijn afdeling; daar werken dingen toch net iets anders.” “Ik snap je punt en ik denk dat dit best stevig is voor mijn medewerkers.” “Zullen we dit verplaatsen naar de volgende keer?”

Dus oké, prima, de volgende keer dan. Je maakt afspraken met hen om het idee te bestuderen en te polsen hoe dit per afdeling wordt opgepikt. De volgende meeting voelt voor jou als een herhaling van zetten.

Er worden bezwaren genoemd die je wel begrijpt, maar die wat jou betreft wel overbrugbaar zijn. En het is echt een belangrijk punt voor je! Er hangt een sfeer waar jij de vinger niet achter krijgt.

En als je er naar vraagt, krijg je iets wat jij typeert als defensieve vriendelijkheid. Je kunt er niks van zeggen en toch klopt er iets niet. Je voelt een irritatie in je opkomen die je toch maar voor jezelf houdt, want dat werkt toch maar averechts.

En een paar maanden later is het idee van de baan. Nou, er wordt nog wel gekeken door een paar medewerkers naar de haalbaarheid van je idee, maar daar heb je weinig fiducie in. Natuurlijk vindt je draagvlak enorm belangrijk en je wilt in principe niets doordrukken.

Maar ja, je moet wel voorwaarts met deze tent!

Laatst viel je een beetje uit toen er weer enorm vertraagd werd: “Kunnen we nu eens stoppen met al dat proceduregeneuzel?” Er viel een pijnlijke stilte en mensen keken je glazig en wantrouwend aan.

Op dit soort momenten raak jij de verbinding met je club kwijt en trouwens, ook met jezelf. Jij wilt niet de botte leider uithangen, maar de frustratie loopt soms op en jij breekt je hoofd over hoe jij de boel weer op de rit krijgt.

Want ja, ze zitten wel naar jou te kijken!