Verborgen Parels: mijn korte introductie.

Wie is Gerrit.

Goeie vraag; ben ik al even mee bezig. Wat ik tot nu toe weet? 55 jaar, vader van een schitterende dochter van 18, man van een prachtige vrouw. Drieënhalf jaren geleden gescheiden. Sinds 30 jaar met hart en ziel bezig op het gebied van persoonlijk leiderschap als trainer, coach, trainingsacteur, schrijver en regisseur. Het fenomeen schaduwkracht is mijn domein. Ik kijk naar mensen als een detective. Mijn oog gaat altijd en vanzelf naar wat iemand toont en wat niet. Ik zie het als mijn missie om die twee werelden met elkaar te verbinden.

En deze groep is daar onderdeel van: om dit met elkaar te delen heeft voor mij echt betekenis!

Wat kom ik tegen in mijn praktijk.

Ik werk met individuen die op zoek zijn naar zingeving, hun ware kracht, een verborgen talent of een nieuwe vorm van leiderschap. Verder werk ik met stellen in relatie coaching, in teams die onderling iets uit te zoeken hebben en in organsiaties die een cultuurverandering willen ondergaan. In alle gevallen zie ik hetzelfde fenomeen: wanneer je de bal van wat je niet wilt tonen onder water duwt, dan kost dat veel kracht en zal die bal op een ongeschikt moment in je gezicht of die van een ander schieten.

Met andere woorden: wat je onderdrukt, dat onderdrukt uiteindelijk jezelf.

Makkelijk gezegd zo’n tegeltjes tekst en ook door mij lang niet altijd zo geleefd als ik zou willen. Ook ik verdring soms gevoelens en gedachten, en met verdomd goede redenen, die ik toch altijd weer zo makkelijk onder handbereik heb…?

Wat is mijn Verborgen Parel van de afgelopen tijd?

Ik zie in lichaamstaal veel meer dan mensen in 1^e instantie tonen Het kort neerslaan van de ogen, het nét iets sneller gaan praten of het dichtknijpen van de handen; het geeft mij een schat aan informatie over wat mensen wel en wat zij niet tonen.

Ik zie in een paar seconden het hele plaatje.

Als kind dacht ik dat iedereen wel ziet dat er gedrag is en dat er een hele wereld achter zit die niet getoond wordt. Dat was toch duidelijk! Tot mijn verbijstering kwam ik er achter dat dit niet zo was. ‘Wat je ziet is wat er is’, bleek het adagium te zijn. Het leek wel alsof iedereen naar een andere wereld keek. Was ik nou gek? Blijkbaar. Ik raakte ervan overtuigd dat wat ik zag, vast zelf verzon. Gevolg: ik vergat het gewoon en ging mijn best doen om alleen af te gaan op hoe mensen zich gedragen.

Een aantal jaren geleden was ik bij mijn moeder. De volgende korte scène speelde zich af: “Mam, ik wil je iets vragen. Ik merk dat ik soms meer zie dan iemand letterlijk toont. Alsof ik al weet wat iemand denkt en voelt en…ik vroeg me af hoe dat voor jou is…..” Ik kon mijn verhaal niet afmaken; ze keek op, glimlachte breed en zei: “O ja, jongen, dat heb jij je hele leven al. Dat heb je van mij. Wij zien en voelen dat nu eenmaal. Daar kun je niets aan doen. Dat gaat vanzelf. Nog een kopje thee?”

Einde gesprek.

Dat was een nuchtere reactie! Het klonk zó vanzelfsprekend dat mijn twijfel ophield. En toen wist ik dat inderdaad vanzelf doe. Het zit er gewoon ingebakken. En eerlijk, ik twijfel nog iedere dag…..én het is een anker in mijn leven geworden.

Tot zover mijn bijdrage. Ik ben benieuwd naar de jouwe!

Gerrit.