“Ik kom er nu pas achter dat ik eigenlijk altijd twee gesprekken tegelijk voer.”

Hoe je online, dwars door het beeldscherm,  binnen 20 minuten toch een doorbraak kan bereiken met een rollenspel.

Als iets online geschikt is, dan is het wel een rollenspel. Van alle dingen die ik heb uitgeprobeerd, van training tot intervisie tot een interactieve game en uiteraard ook meetings met meerdere personen; het één-op-één oefenen blijft voor mij het meest overeind staan. Ik kan dwars door het scherm een verbinding met iemand maken die de ‘oude’ situatie benadert. Toegegeven, fysieke live informatie is altijd beter, met de hoorbare ademhaling, de kleine beweging met de teen die ik nu niet zie en de mogelijkheid om in de ruimte te oefenen.

Onderstaand voorbeeld laat zien wat er in korte tijd toch bereikt kan worden.

Ik deed een oefening met een jonge vrouw die aangaf vaak met oplossingen te komen,  nog voordat het probleem goed en wel duidelijk was. Zij wilde leren om echt te luisteren en goed door te vragen, om zo samen tot een mooie oplossing te komen die ook meer draagvlak had dan wanneer zij er zelf weer mee kwam. De eerste oefening duurde een slordige negentig seconden.

Ik kwam vanuit mijn rol met mijn probleem bij haar en hupsakee, binnen no time kwam zij met een suggestie. En omdat ik het gesprek niet langer door wil laten sudderen dan nodig én het precies hier om ging, stopte ik het spel. Zij had door wat er gebeurde.

“O ja, nu doe ik het weer.”

Ik voelde mij vanuit mijn rol niet gehoord. Immers, ik zat oprecht ergens mee en kon de gevoelens die daarbij hoorden niet uitspreken of zij kwam alweer met een oplossing. En ik voelde ook bij haar dat ze daarmee iets afsloot. Dat bedoel ik dus met: rollenspellen online? Geen probleem, ik blijf gelukkig alles zien!

“Wat gebeurt er met jou in het gesprek als ik mijn probleem aankaart?”, vroeg ik haar.

Het bleef stil. Lang stil. Een halve minuut stil.

“Dat weet ik eigenlijk niet.”

Ik stelde voor het spel nogmaals op te pakken met als opdracht voor haar om echt te letten op wat er in haar gebeurt als zij met mij in gesprek is. Zo gezegd zo gedaan. Na een minuut stopte zij het gesprek plotseling. En met grote gebaren en een nog grotere verbazing op haar gezicht zei ze:

“Ik voer twee gesprekken!”

“Wat bedoel je precies?”

“Nou, als ik met jou over je onderwerp spreek, merk ik dat ik zelf ook allerlei gedachten en gevoelens heb over wat er gebeurt. Maar die hou ik voor mijzelf.”

“Wat is de reden dat jij die voor jezelf houdt?”

“Ik denk omdat ik denk dat die er niet toe doen. Het gaat om jou en jouw probleem dat ik zo snel mogelijk op moet lossen.”

“Waardoor jij ook niet aan je eigen gevoelsstuk toekomt.”

“Ja, precies!”

“En ook niet aan mijn gevoelens toekomt, omdat het geen plek heeft in het gesprek. en dus maar snel met een oplossing komt”

Weer die stilte. Vele kwartjes rinkelden bij haar naar binnen.

“Dus je zegt, Gerrit, dat als ik daar wel aandacht voor heb, we eigenlijk een heel ander  gesprek gaan voeren?”

“Dat lijkt me wel, ja.”

Aldus geschiedde. Zij oefende met het verbinden van de twee werelden die ze altijd gescheiden had gehouden: die van het uiterlijke gesprek en die van haar eigen binnenwereld. En nee, dat ging natuurlijk niet meteen super makkelijk en goed en vanzelfsprekend. Het is een patroon dat zij mag gaan veranderen en daarvoor dient ze meters te gaan maken. Maar de blijdschap en opluchting was groot. Over de ontdekking die zij deed en over dat het oké is om die twee werelden met elkaar te verbinden.

“ Ik kom er nu pas achter dat ik eigenlijk altijd twee gesprekken tegelijk voer.”