Iedereen is helderziend.

Het is een kwestie van kijken.

Ik geef 3 voorbeelden hoe je makkelijk door iemand heen kunt kijken. Het zijn observaties die je helpen een betere verbinding met een ander te maken. Waarschuwing vooraf: de kans is groot dat jij jezelf hierna ook als helderziend gaat ‘zien’.

De harde man die eigenlijk zacht is.

Als hij op de afdeling loopt, houdt iedereen de adem in. Immers, hij schreeuwt soms als hij het ergens niet mee eens is en is publiekelijk zeer kritisch over mensen. De eerste keer dat ik hem zag gaven wij elkaar een hand. Ik voelde hoe zacht die hand was. Terwijl hij mij een hand gaf, kneep hij zijn ogen een beetje samen en neigde zijn hoofd heel licht naar beneden. Iedere keer als ik hem ontmoette, herhaalde dit ritueel zich.

Ik ervoer een schaamte voor zijn zachtheid. Daarom besloot ik mijn eigen zachtheid in te zetten, iedere keer als ik hem ontmoette. In plaats van mij staande te houden door te vertellen hoe goed ik wel niet ben, gaf ik onzekerheden bloot aan hem.

Daardoor werd ik een vertrouweling van hem en speelde angst geen rol tussen ons

Hoe iemand je begroet.

Als ik buiten vreemden ontmoet, doe ik een spelletje met mijzelf. In de tijd dat wij elkaar naderen, schat ik in óf iemand mij begroet en welk woord die persoon dan altijd gebruikt. Ik krijg een punt als het klopt en uiteraard als die persoon als eerste spreekt.

De vrouw moet ook over het bruggetje. We zijn beide op de fiets, dus het is krap. Ik heb weinig tijd, want we naderen elkaar rap. Ik zie haar heel licht slingeren. Het haar is wel gekamd, maar niet overdreven zorgvuldig.

De fiets is ouder dan vijf jaren en de fietstas is wat rafelig. Om haar mond zie ik krullende kraaien. Vlak voordat wij elkaar passeren, kijkt ze me vluchtig, maar met een open blik aan. Jeugdiger dan haar leeftijd. Ik zet mijn woord in stilte in.

“Hoi.”

Bingo!

 De rationele buurvrouw.

Mijn buurvrouw fietst hard. Als ik haar aan zie komen in de straat zit de snelheid er flink in. Alles wat ze doet is snel en functioneel. Afstappen, fiets op de standaard, huissleutel in de vertrouwde rechterzak pakken, zonder opkijken alles doen en snel naar binnen. Als ik met haar spreek, is het kort en zakelijk. Het gaat over feiten. Uit alles spreekt een rationaliteit die gestoeld is op efficiency en duidelijkheid. Er zijn twee dingen die mij opvallen. De schouders staan naar binnen, net als haar ogen.

Haar ogen worden ingekapseld door de oogleden. Het maakt dat ze niet de wereld inkijkt, maar de ogen beschermt. Ik voel een onmetelijk verdriet, wat ik niet met haar kan bespreken. Daarom laat ik mijn lichaamstaal het werk doen. Als ze weer eens aankomt racen op haar fiets, vertraag ik enorm. Ik buig zeer traag met mijn lijf naar haar toe en kijk haar troostend aan. Haar lijf vertraagd mee. Immers, haar lijf doet dat vanzelf, zonder dat ze dat zelf door heeft.

We maken een wat langer praatje dan de gebruikelijke knik van verstandhouding.

 

Herken jij dit?

Wat zijn jou ervaringen op dit gebied?

Zou je die met mij willen delen?

 Ik ben benieuwd!

 Met een groet,                    Gerrit Streekstra.