Hoe haar strengheid haar zachte kant beschermde.

Ze komt voor het eerst in mijn werkruimte. Breed glimlachend vertelt ze honderduit en maakt daarbij grote gebaren. Zo vertelt ze over een samenwerking die zij aan wil gaan met een zeer ervaren collega. Lachend spreekt ze uit dat ze dat soort dingen vaak uitstelt tot ze écht aan de bak moet. We zetten een paar van haar innerlijke stemmen in de ruimte. Het blijkt dat er een strenge stem heel prominent voor haar neus staat te blaffen.

“Bel deze collega NIET. Het heeft geen zin! Punt 1 heeft zij echt geen tijd voor jou; zij heeft het druk zat dus ze zit echt niet te wachten op samenwerking met jou. Punt 2 heeft ze dus niets aan jou en dat is gewoon niet gelijkwaardig. Wil jij een ongelijkwaardige samenwerking aangaan? Zou ik niet doen. En punt 3: bespaar je de vernedering. Echt, je weet dat dit pijn gaat doen, dus hou op met jezelf te hoge doelen stellen. Dus: BEL NIET. “

Als ik deze stem voor haar vertolk, slaat ze de handen voor haar ogen. Maar zij herstelt zich ook heel snel, want verderop in de ruimte, staat minder zichtbaar haar nonchalance. Die stel haar gerust met de volgende woorden:

“Maak je niet zo druk. Als het niet handig is om te bellen, dan doe je het toch niet. Kijk, je kan leren uiteindelijk wel te bellen tegen heug en meug, maar waarom zou je jezelf geweld aan doen? Accepteren is soms beter dan vechten…..”

En zo heeft zij een 2^e buffer ontwikkeld voor de eigenschap die zij lief heeft, maar ook denkt te moeten beschermen. Want als we dieper in haar kijken, ervaart zij helemaal achterin de ruimte ( of eigenlijk in mijn tuin! ) een 3^e stem. Als ze daar naar toe loopt, schiet ze vol. “Dit ben ik.’ En ze praat met een stem die veel zachter klinkt, langzamer spreekt en een milde klankkleur heeft. Haar lijf schikt zich naar deze stem en ik zie de compassie in haar gelaat.

Als ik haar op een neutrale stoel zet en de drie stemmen één voor één langs laat komen, komt er langzaamaan ook tekst voor de laatste stem. “Ze zegt tegen me dat ik haar dichter bij me mag hebben en de strenge en nonchalante stem wat meer terzijde mag schuiven. Ik kan haar duidelijk maken en laten voelen dat zij de regisseuse is van haar eigenschappen. Ze kijkt me verwonderd aan en ze krijgt het inzicht dat hoe meer zij alle stemmen toe durft te laten, hoe meer regie zij daar op krijgt.

Later schrijft ze: “Wat een prachtig begin van onze reis!”