Hoe slimheid je bijna fataal kan worden

Dit grote talent werd bijna uit de organisatie gezet; totdat wij er samen achter kwamen wat haar missing link was.

Zij had er een potje van gemaakt. Iedereen in het bedrijf wist dat zij een slimme kracht was, die in één oogopslag zag waar anderen lang op moesten studeren. De oplossingen die zij aandroeg, waren stuk voor stuk waardevol en sloegen de spijker op de kop.

Maar ja, ze had er dus een potje van gemaakt…..

In de weekenden ging zij geheel haar eigen gang, zodat hij maandagochtend gewoon niet op kwam dagen. Zij vergat mensen dingen uit te leggen die zij als vanzelfsprekend zag. En als klap op de vuurpijl weigerde ze soms dingen te doen die zijn manager hem opdroeg, omdat ze dat onzinnig vond. Zij had een laatste kans gekregen; ze kreeg een coach toegewezen en ik was de gelukkige om haar te begeleiden. Al gauw zag ik dat zij veel te slim was voor velen, dat zij zes stappen vooruit keek en niet gevoelig was voor de hiërarchische verhoudingen binnen het bedrijf.

Natuurlijk snapte ze wel dat zij zich aan wat basisregels moest houden, maar pro forma iedere dag om half 9 verschijnen, nee, dat zag ze niet zitten, temeer omdat zij ervan overtuigd was dat waarde toevoegen en om half 9 op je werk verschijnen niets met elkaar te maken hadden.

Hoeveel coaches je kunt verslijten.

En ik zag al snel: met een gemiddeld coach trajectje van 6 sessies met best wel goede gesprekken gaat deze vrouw niet geholpen worden. Sterker nog, zij had er al een paar versleten waarbij zij de coach het gevoel had gegeven dat het best wel goede gesprekken waren. Tsja, dat heb ik vaak gehoord. Niemand heeft daar iets aan…

Dus ik dook bij deze slimme vrouw in haar hart. Ik zag aan haar lichaamstaal dat zij iets naar binnen trok met haar schouders, de ogen sloeg ze net iets te snel neer, samen met haar nek, en haar vingers speelden vaak ongeduldig met elkaar.

Net genoeg om het te zien.

Net niet genoeg om er iets van te zeggen.

Tenminste…

Ik zei: “Het lijkt wel of je bang bent om geslagen te worden.”

BAM!

Ze sprong bijna uit haar stoel, waarna ze snel weer ‘gewoon’ ging zitten. Ze zei: “Jij bent de eerste die ik niet voor de gek kan houden.”  En ik zei: “En jij kon je net niet snel genoeg herstellen van mijn vraag om je pijn te maskeren.” Daarna gingen de gesprekken totaal anders. Zij werd veel toegankelijker, ging minder ‘slim’ redeneren en we spraken over hoe hij haar gevoel en intelligentie kon gaan combineren.

Dat bleek de ingang voor een andere benadering naar haar collega’s. Haar sociale intelligentie bleek in potentie wel aanwezig, maar was nooit onderkend door haar en haar omgeving. Dus viel ze maar terug op het ‘gemakkelijke ‘ brein.

Ik zag ineens haar zachte ogen.

Die niet meer zo enorm bang waren.