Herdenken zit in je lichaam.

Het lijf leert je om nooit te vergeten.

Als wij op 4 mei stil zijn, dan denken wij aan slachtoffers uit oorlogsgebieden, uit ons eigen leven, wij denken aan wat rechtvaardig is, wij denken aan onze geliefden, wij denken aan…..

Wij denken.

Niks mis mee, denken. Ik doe het iedere dag en het bevalt mij meestal prima. Het helpt ons immers om zaken in een goed perspectief te zetten, de goede conclusies te trekken, de feiten op een rijtje te plaatsen en het helpt ons taal te geven aan wat er binnen in ons leeft.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vergeet heel veel van wat ik denk. Er zitten wel bestandjes in mijn hersenen die ik later kan openen, maar om écht zaken accuraat te reproduceren, moet ik toch dingen opschrijven, blijven vertellen, kortom, ergens anders opslaan.

En één van de beste opslagplaatsen voor mij is mijn lichaam. De cellen hebben voor mij een herinneringskracht die groter is dan mijn gedachtenpaleis. Als ik iets eenmaal heb opgeslagen in mijn lichaam, dan nestelt zich de gebeurtenis daar.

Even ter vergelijking:

Als je aan mij vraagt wat ik eergisteren heb gegeten, dan moet ik echt moeite doen om dat te achterhalen (ligt wellicht ook echt aan mij en/of mijn leeftijd..). Maar als ik na 7 jaar weer op de skilatten zou staan, dan weet mijn lichaam gewoon wat het moet doen. De ervaring is zogezegd geïncorporeerd, beklijft.

Zo merk ik ook dat mensen die ik herdenk eigenlijk herbeleef in mijn lijf. Mijn moeder ligt vlak boven mijn hart, mijn vader in mijn keel, mijn dochter over mijn hele huid en mijn vrouw onder andere vlak achter mijn ogen ( daarom kijkt ze ook altijd met me mee…). Deze mensen leven nog, dus dat is misschien makkelijker. Ook dode mensen, zoals mijn oma Streekstra ( handen ) en opa Dekker ( onderrug ) ‘liggen’ ergens. Ik draag ze met me mee. En zo vergeet ik ze nooit. Ze zijn onderdeel van me.

Misschien fijn om vanavond aan te……denken……om acht uur.