HORECABEDRIJVEN: “WE GAAN HOE DAN OOK WEER OPEN.”

Ik stel je voor…..
Stel je voor: jij bent een medewerker die braaf aan een bureau zit te
werken en zijn of haar stinkende best doet om er wat van te maken.
In het bedrijf zijn er al een aantal keren veranderingen doorgevoerd.

Met de nadruk op doorgevoerd. Ontwerpen, fijn slijpen en hupsakee,
implementeren maar…

Een nieuwe manager.
Een nieuwe manier van werken met de klanten.
Een nieuw IT systeem.
Een nieuwe manager.
Een steeds veranderend team.
Een nieuwe visie waarin verantwoordelijkheid lager in de organisatie
wordt gelegd ( maar als puntje bij paaltje komt beslissingsbevoegdheid
helaas niet….)
Een nieuw beoordelingssysteem waarin men competentiegericht werkt.
Een nieuwe, ja hoor…..manager.

Je lobby naar de top van de organsiaties is niet groot.
Gelukkig heb je zo hier en daar op verschillende afdelingen mensen waar je al
langer mee werkt en die je begrijpen. Aan de koffiemachine, in de pauze en
uiteraard online lucht jij je hart.

Je hebt je wel eens verenigd met een aantal mensen en hebt met de stoute
schoenen ( waar ook een beetje lood in zat ) in het Management Team overleg
je bezwaren en wensen geuit.

En echt, er was een luisterend oor.
En echt, ze zouden dit signaal oppakken.
En echt, er veranderde niets.

Je trekt je terug.
Gevolg: jij bent zegeltjes gaan sparen. Achter je terugtrekkende beweging lijkt berusting te schuilen. Geen bericht, goed bericht, zeg maar. Niets is minder waar.
Jij zit daar achter je bureau en nu vooral thuis te werken en te werken en er
gist iets in je dat langzaamaan gist.

Je wilt niet vervelend zijn.
Je wilt niet tot last zijn.
Je wilt niet een grote bek opzetten.
En je kan niet anders.

De druppel en de emmer.
Op een gegeven moment kan je het niet meer inhouden.
Tijdens een teamoverleg waarin je manager ( weer een nieuwe….) opgewekt meldt
dat hij het zo fijn vindt dat er heldere signalen uit het team komen en dat hij die
zeker mee zal nemen naar het Management Team, flap je het er zomaar uit.

“IK GELOOF HIER GEEN SNARS VAN. JULLIE ZEGGEN AL JAREN DAT ER IETS GAAT
VERANDEREN EN STEEDS WORDEN WIJ MET EEN KLUITJE IN HET RIET GESTUURD!
WEET JE WAT? IK DOE HET NIET MEER. IK DOE GEWOON MIJN WERK EN DAARMEE
BASTA! IK NEEM NIETS MEER AAN DAN ER OP MIJN EIGEN BORDJE LIGT.
JULLIE BEKIJKEN HET MAAR!”

Je zit te trillen op je stoel en aan de andere kant van het scherm blijft het stil.
Je voelt dat je emotioneel wordt en daar heb je al helemaal geen zin in.
Dat krijgen ze niet ook nog van je, een huilende medewerker.

Je klapt je laptop dicht en voelt twee dingen:

1) Nu lig ik er voorgoed uit
2) Dit moest ik echt een keer zeggen

Leiders die geluiden van medewerkers niet werkelijk horen, organiseren hun eigen
onderstroom. Ik zeg niet dat luisteren betekent dat je toegeeft op de inhoud. Ik
zeg dat echt luisteren betekent dat je op een heel ander level de verbinding zoekt
met je medewerkers.

En ja, daarvoor moet je dat level wel in jezelf kennen.
Anders komt er ‘ineens’ een opstand.
Of blijven ze stil.
Wat mij nog veel erger lijkt.

Ken u zelve, staat er op de tempel van Apollo in Delphi.
En die oude wijze Grieken zullen het wel weten, toch?

Met een leiderschapsgroet,

Gerrit Streekstra.
www.gerritstreekstra.nl
info@gerritstreekstra.nl