Zaterdagochtend, half 9, vaste prik, Gerrit luistert naar radio 1
nieuwsweekend. Mieke van de Weij en vooral Peter de Bie die
mij al brommend door de ochtend leidt.

En natuurlijk om 9 uur politiek commentator Kees Boonman, die
sinds een jaar of twintig over de Brexit rapporteert en bij wie ik
aan het einde van een zin werkelijk niet weet hoe die ook alweer
begonnen was.

Heerlijk! Koffie erbij, tussendoor andere dingen lezen voor mijn werk
en natuurlijk inspiratie opdoen voor een blog. En ja hoor, die kwam
langs. Het ging over de schrijver Eduard Douwes Dekker, alias
Multatuli.

De klokkenluider.
Ger Beukenkamp, gerenommeerd scenarioschrijver, schreef een
biografie over nu eens niet over ‘de’ Max Havelaar, maar over zijn
dwarse leven, dat vol bleek te zitten met tegenstrijdigheden.

“Het leven van een klokkenluider’ noemt Ger Beukenkamp hem,
omdat Multatuli voor zijn tijd delicate onderwerpen op de kaart
zette, zoals feminisme, de behandeling van de Javaan in Nederlands
Indië, zijn standpunt over de monarchie en het christendom.

Geen onderwerpen die je aan het begin van de 20e eeuw eens
even op de kaart zet.

De tegenstrijdigheden.
Hij wilde Jezus zijn, maar vond het christendom een verschrikking
Hij voelde mee met de zwakker bedeelden in de koloniën in Indië,
maar trok op met mensen in de hoogste kringen.
Hij was fan van het feminisme en verslond vrouwen, soms meerdere
tegelijk.
Hij was mordicus tegen de monarchie maar wilde zelf wel de keizer
van Insulinde ( Nederlands- Indië ) worden.

Kortom: een inconsequent persoon die, in de woorden van schrijver
Ger Beukenkamp, ‘daardoor kwetsbaar werd en zichzelf blootstelde
aan kritiek’.

En daar begint het voor mij interessant te worden. Toegegeven, ik
doe ook mijn best om zo helder en betrouwbaar mogelijk over te
komen. Dat geeft mij een lekker gevoel en ik heb het idee dat ik
dan ook als professional en coach beter uit de verf kom.

En eerlijk?
Ik onderzoek dagelijks innerlijke stemmen in mijn leven; gedachten
en gevoelens die uit alle hoeken en gaten opdoemen. En dan kom
ik regelmatig tot de conclusie dat ik mezelf tegenspreek.
Ik ben een vat vol tegenstijdigheden.
Net als jij.
Toch?

Ben jij een leider die steeds weer hetzelfde consistente geluid over de
bühne brengt? Die hoe dan ook een lijn heeft uitgezet en daar niet
never nooit niet van afwijkt?

Ik hoop het eigenlijk niet. Want in die inconsequentie zit een rijkdom die
niet te onderschatten is. Een schakering van kleuren die jouw medewerkers
ook in zich hebben. Ook zij hebben allemaal verschillende gedachtes,
gevoelens en ideeën die niet per se met elkaar stroken; kronkels die elkaar
tegen spreken.

Hoe beter jij die in jezelf herkent en erkent, hoe beter jij je in kunt leven
in je medewerkers en hoe beter die zich gehoord voelen en vooral
uitgenodigd voelen zich uit te spreken.

Kijk, Multatuli was extreem in zijn paradoxen en deed dat als schrijver
ook met opzet. En toch leer ik van hem dat ik soms best schurende
opvattingen in mijzelf naar buiten mag brengen.

Met een licht inconsequente leiderschapsgroet,

Gerrit Streekstra.
www.gerritstreekstra.nl
info@gerritstreekstra.nl