Dagboek voor bezielde leiders: week 9.

 Mijn Nar in de familie.

Vorige week sprak ik over de Nar en hoe die in mij leeft. Ik ben daar op door gegaan in mijn zoektocht naar uitingen op social media en heb nu een ‘room’ op Clubhouse dat De Clubhouse Nar heet. Jij bent de koning(in) en ik geef je antwoord op al je dilemma’s, uiteraard met de Nar als uitgangspunt die de spot mag drijven, onzinnige dingen mag zeggen, zijn verstand verloren heeft en dus puur op intuïtie reageert.

Dat is eigenlijk hoe ik mensen het liefst begeleid…

De actualiteit van mijn leven leidde mij naar mijn vader; hij is negentig jaar oud, is al jaren mantelzorger van mijn moeder en krijgt de laatste tijd een reeks aan klachten te verwerken, die zich opstapelen en hem verzwakken. Uit oogpunt van privacy zal ik die klachten hier niet noemen, maar geloof me, hij is heel hard achteruit gehold op het gebied van mobiliteit, conditie en mentale veerkracht.

Hij is een beetje op, zeg maar.

Gisteren begeleidde ik hem naar het ziekenhuis voor een hartfilm en verder onderzoek naar zijn klachten. Ik was nerveus, omdat ik voel dat hij steeds fragieler wordt en ik voel dat ‘de zee die hem opneemt in de eeuwigheid’ nadert. Ik voel, zeg maar, mijn tenen de waterkant al beroeren en dat maakt me verdrietig en zwaar op de borst. De Nar in mij moet heel erg lachen om deze voor hem wat pathetische woorden en ziet tegelijkertijd dat ze maar al te waar zijn. En daarom vraag ik mij af of ik mijn Nar toon in de familie. Laten we de proef op de som nemen en de dag van gisteren als leidraad volgen.

De Nar komt bij mij tevoorschijn als ik het gevoel heb niets te verliezen te hebben; dan kan hij ronddansen in het moment en zonder schroom dingen rondstrooien die er wel of niet toe doen. Een heerlijke positie die veel vrijheid geeft, zoals een cabaretier die ook heeft. Theater heeft daarin een schitterende afspraak gemaakt: je kan alles vertolken zonder dat je daar persoonlijk op afgerekend wordt.

Maar gisteren zat ik niet in het theater; gisteren zat ik naast mij pa in de auto; ik reed uiteraard en hij was gespannen; en als hij gespannen is, dan praat hij veel, dan kunnen er geen stiltes vallen en dan vindt hij ook overal iets van.

“Mensen rijden steeds roekelozer.”

“De laatste tijd was het weer wel heel wisselvallig.”

“Als iedereen zich aan de coronamaatregelen had gehouden, waren we allang van de problemen af. Mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig.”

Enzovoort et cetera.

Kijk, hier gaat mijn Nar niet van aan.

In de eerste plaats omdat er ‘wel degelijk iets te verliezen is’ , namelijk zijn leven en daar spot ik dan niet mee. In de tweede plaats omdat mijn vader niet snel gevoelig is voor de ‘lof der zotheid’ van de Nar ( tenminste, dat maak ik mijzelf wijs ). Ten derde, mijn ervaringen uit het verleden zijn nu niet bepaald stimulerend om hier nog eens een flinke slinger aan te geven.

Ik weet nog toen ik in de twintig was mijn moeder zich zorgen maakte of ik wel goed voor mijzelf zorgde en of ik het wel zou redden financieel. Ik dacht er een luchtige draai aan te geven en zei. “Nou, en anders beroof ik toch gewoon een bank.” Gevolg: een huilende moeder in de deuropening bij mijn vertrek en een vader die mij in de auto wegbracht naar de trein met de woorden: “Zo beroerd hebben we nog nooit afscheid genomen.”

Met andere woorden: in ons gezin wordt de draak niet snel gestoken met lastige zaken. Wij zijn serieus, gedegen en plegen ons niet Narrig uit te drukken. Dus ik zat naast mijn vader in de auto en luisterde en knikte en voelde toch die Nar in mij duwen.

De gehele dag heb ik een gaatje proberen te vinden om die Nar er doorheen te laten piepen. En gek genoeg heb ik daar mijn 8 stappen voor bezield leiderschap hard voor nodig:

• Val stil
• Adem uit
• Luister naar signalen van je lijf
• Benoem wat je nodig hebt
• Herhaal de 1^e vier stappen ( om niet snel in je patroon terug te vallen )
• Spreek uit wat er van binnen leeft qua gevoelens
• Nodig de ander uit dat ook te doen
• Benader het onderwerp nogmaals vanuit het contact dat je nu ervaart

Appeltje eitje, toch? Nou nee. Maar ik realiseerde me dat het wel kan, omdat ik met deze 8 stappen meteen uit mijn eigen patroon stap! Dus toen we thuis aan de eettafel zaten, zag ik mijn kans schoon en zei wat ik werkelijk te zeggen had. Mijn vader zei voor de zoveelste keer dat hij opgelucht was dat het onderzoek niet iets acuuts had opgeleverd om zorgen over te maken. Dat was zo, maar ik voelde een kriebel in mij die ik dus in de auto wegstopte.

Ik viel stil, ademde uit en voelde een druk op mijn borst, die ik ook uitsprak:

“Pa, ik merkte toen ik gisteren hoorde dat we naar het ziekenhuis moesten, dat er een druk op mijn borst kwam. Een verdriet die me vertelde dat ik bang ben dat je dood zou gaan.”

( een droge traan wordt voor mij zichtbaar bij mijn vader )

“En toen dacht ik: “Pa, je piept er toch niet tussenuit? Dat was niet de afspraak!”

( een brede glimlach toont mijn pa zeer zichtbaar aan mij en mijn moeder )

“Of doe je dit om gewoon een beetje aandacht te trekken? Zo van, ik verzorg mama, nu ben ik eens aan de beurt. Laat ik eens een klacht verzinnen.”

BAM! Daar was-ie, de Nar.

Eigenlijk kun je dit niet maken in ons gezin en man, wat zit deze er in bij mij!

Mijn moeder schaterde van het lachen. Ik keek enigszins argwanend naar de reactie van mijn vader en merk dat hij deze opmerking niet kan ontwijken door er ineens heel serieus over te gaan doen.

“Nou, dan is het wel gelukt, toch, om aandacht te vragen? “

“Zeker pa, met verve geslaagd voor deze actie.”

Waarop hij eindig met: “Heel erg bedankt jongen, voor wat je voor mij hebt gedaan.”

Deze keer met een zichtbare traan.

De Nar in mij giechelt.

Het kan dus toch.