5 januari 2021.

Over Sigrid Kaag, tegen de wind in beslissen en het Griekse drama.

 

Gisteren keek ik naar de documentaire over Sigrid Kaag, die een dag eerder op de NPO was uitgezonden. Het vertelt het relaas van een leider die na jarenlang in internationale diplomatieke wateren te hebben geopereerd, landt in Nederland en hoe zij lijsttrekker van D66 wordt.

Wat mij enorm opviel aan haar verhaal is het stugge doorwerken aan resultaten op basis van feiten zonder dat haar persoon centraal staat. Zij leek wel een soort van doorgeefluik van expertise en doorzettingsvermogen.

Emoties en persoonlijke ambities kwamen in mijn beleving in de kantlijn aan de orde.

Hoe Sigrid er in staat.

Als iets in mijn missie in het werken met leiders voorop staat, is het wel het tonen van jezelf, je persoonlijke kracht; wie jij bent staat steeds centraler gekerfd in het belang van een leider naarmate die leider meer in the picture komt.

Zij heeft daar, zo kwam het op mij over, een broertje dood aan. Ik kan me niet precies herinneren wat ze zei ( wat ik er absoluut bij moet zeggen over iemand voor wie feiten leidend zijn ) maar als ik mijn verbeelding laat lopen dan hoor ik haar het volgende zeggen:

“Wat maakt het uit of ik kopjes koffie drink met mijn gezin, wat maakt het uit of ik van pindakaas of hagelslag of allebei houd? Het gaat erom of ik verstandige dingen kan doen met hopelijk verstandige mensen in dit land.”

Point taken.

Hoe het tóch zo ver kwam dat zij lijsttrekker werd.

Een jaar geleden was zij mordicus tegen haar kandidatuur als partijleider van D66 .     “Je kunt toch niet met je gezonde verstand zo’n baan nemen waar iedereen je bejegend op een manier die, laat ik het voorzichtig uitdrukken, opmerkelijk is”

En inderdaad: de commentaren zijn soms erg grof, zeker als het gaat om haar Palestijnse man en een foto van haar met haar gezin, waar ook Yasser Arafat op staat, die door velen als een terrorist wordt gezien. “Lekker geld wegsluizen naar een terrorist, is dat onze minister?” “Moslimvriendje.”

Dat soort uitspraken.

Haar repliek tijdens een bijeenkomst in de Joodse gemeenschap in Nederland is: “Ik ken vele Joden, Joodse ministers, ik ken hier een paar mensen uit de zaal die ik niet zal benoemen, die op de foto met Arafat zijn geweest. Ik kan me herinneren dat het juist een Joodse man was die mijn man een lening gaf om zijn praktijk als tandarts te kunnen beginnen. Ik weet dat mijn inmiddels atheïstische man het goed vond dat onze kinderen christelijk gedoopt werden. Dát is waar wij voor staan. Samenwerking, samenleven, samen tot oplossingen komen.”

Ik denk dan: Sigrid, laat die bekrompen Nederlanders met hun commentaar op het niveau van ‘terroristenvriendinnetje’ lekker lopen en vestig je met man en kinderen in een ander deel van de wereld waar je veel beter kunt werken vanuit jouw waarden.

Niets daarvan. Ze ging het doen. Ze besloot tóch om ‘het onvermijdelijke Griekse’ drama in te stappen, waarin ze de Arena betreedt, met alle Twitterberichten, filmpjes over haar gezin en politieke debatten van dien, waarin ze ook nog als vrouw wordt aangevallen.

WHY.

Dapper? Ik weet het niet. Ik denk dat ze niet anders kan. Ik denk dat zij voelt dat ze in het speelveld waar ze nu in staat gewoon geroepen wordt om dit te doen. Niet uit een vorm van arrogantie, wat haar vaak wordt verweten, maar juist uit een vorm van bescheidenheid.

Mijn zeer bescheiden advies.

In alles is Sigrid samen te vatten in haar eigen woorden: “Je moet je eigen persoon niet te serieus nemen. Het heeft geen zin omhoog gejubeld te worden.”

En ik denk: in dit geval gaat het nu juist wél om jou. Nee, niet welk broodbeleg jij gebruikt op zondagochtenden. En niet welke kledingstijl jij fijn vindt, laat staan dat je probeert je gezin in de campagne te betrekken.

Ik wil zien wat ik in deze documentaire ook heb gezien. Waar je hart ligt. Dat je toch emotioneel wordt als je blijkt gekozen te zijn als D66 frontvrouw. Hoe jij armen om kinderen slaat. Dat je ogen dan zachter worden. Dat je meisjesachtig huppelt wanneer je oefent voor een podiumspeech.

En ja, dat zou ik ook aan mannen adviseren! Want er is een schromelijk tekort wat mij betreft aan leiders die te allen tijde het lef hebben eens echt boos te worden, eens echt verdrietig te worden, eens echt te dansen van plezier, eens werkelijk te tonen waar ze bang voor zijn, eens te zeggen dat ze twijfelen.

Een keer zeggen: “Ik worstel, ik weet het niet, ik maak fouten.”

En dat kan, altijd, ter plekke, met een aantal simpele tools:

• Neem de tijd om adem te halen voordat je een antwoord geeft
• Neem de tijd voor een stilte als iets je raakt
• Voel je lijf als je aan het debatteren bent en weet wat je daarmee non-verbaal kunt doen
• Durf het niet te weten
• Laat ‘jezelf’ zijn geen trucje worden wat strategen uitdenken, maar neem het risico eens uit het krappe bochtje te vliegen.

Tot slot.

Een lied voor Sigrid en alle andere leiders die nog meer menselijkheid uit zichzelf kunnen halen. In onderstaande link het filmpje met Gerrit en een gitaar.

https://youtu.be/FuloF4yZ35w

En hier ook even de tekst

Het lied voor Sigrid Kaag en alle ander leiders met een hart en een ziel.

Ik zie je in de tweede kamer

Je gezicht staat in de plooi

Er is kritiek met vluchtelingen

Van Lesbos, nee, dat is niet mooi

Honderd levens worden beter

Ja, dat is welzeker waar

Maar het voelt zo ongemakkelijk

Ergens heb jij het dan zwaar

Laat het varren. Laat het waaien

Zo had jij dit niet gewild

Durf te roepen, durf te schamen

Nu is je gelaat verstild

Nu is je gelaat verkild

Ik zie je in een grote wagen

Op een stoffig, hobbelig pad

Als je uitstapt zie je kinderen

En ik zie meteen je hart

Je slaat een arm om een meisje

Dit is voor jou heel ander werk

Je spreekt hun taal en dan bedoel ik

Je bent een meisje, klein en sterk

Je laat het varen en laat het waaien

Zo heb jij dit dus gewild

Je durft te roepen, durft te schateren

Nu is je gelaat zo mild

Nu is je gelaat zo mild.

Echt ik hoop met volle teugen

Dat jij hier in Nederland

Naast je schitterende brein

Danst met heel je ziel en hart

Danst met heel je ziel en hart.

 

Tot morgen!