3 januari 2021.

De wonderbaarlijke kracht van alleen iets over jezelf zeggen.

 

Ik heb mijzelf beloofd en opgedragen het leiderschap over mijn eigen leven in te brengen. Dit doe ik vanuit de gedachte: ‘niets is makkelijker dan als coach een leider even te vertellen hoe het zit, jij moet ook met de billen bloot, Gerrit!’

 

Dat betekent dat persoonlijke anekdotes regelmatig onderwerp van gesprek zijn. Van daaruit maak ik de vertaalslag naar mijn visie en ervaring over leiderschap.

 

De situatie.

Gisteren kwam een neef met zijn vrouw bij ons op bezoek. Wij kennen elkaar al  ons leven lang, maar nog niet zo goed. Zij waren vorig jaar op onze bruiloft en ik heb een aantal keren daarna contact met hem gehad. Met andere woorden: een nieuw begin. Het werd een voor mij prachtige, warme ontmoeting waarin de woorden uit het hart kwamen. Ik vind het altijd ontroerend hoe je bij de voordeur begint met een leuke grap en elkaar uitzwaait met een wederzijds superfijn gevoel.

 

Mijn vrouw en ik wonen niet samen. Toen ik scheidde van mijn ex ging ik alleen wonen.

Mijn huidige vrouw is een eigen bedrijf aan het opbouwen en heeft twee jonge kinderen die veel aandacht vragen. Dus zij wil logischerwijs graag een keer alleen slapen. Dat hadden we afgesproken voor de nacht nadat mijn neef en haar vrouw op bezoek kwamen. Dus dat ging gebeuren. Ik voelde in de loop van de avond al een melancholische bui boven mijn hoofd hangen, die in vol ornaat op mij neerdaalde toen het moment van afscheid zich aankondigde.

 

Ik gaf aan dat dit voor mij heel onnatuurlijk voelde. Zij gaf aan dat ze dat heel goed begreep.

En dat zij dit toch graag wilde.

Ik vertrok.

 

Het was voor mij hartverscheurend na juist een zo mooie avond alleen in de druilerige regen met mijn tas naar huis te fietsen ( jazeker, dat helpt enorm mee, zo’n net te koude motregen waar je toch best nat van wordt ).

 

De logische neiging.

Als er pijn is, zoals die er nu is, is het aantrekkelijk om het bij haar neer te leggen.

In je hoofd kan het steeds naarder gaan klinken:

• Zij snapt toch ook wel dat dit nergens op slaat
• Zij weet hoe gevoelig het bij mij ligt
• Hoe kan zij afscheid nemen na zo’n avond
• Ik moet lijden omdat zij zo nodig alleen moet slapen
• Als zij zo met intimiteit omgaat, dan vind ik dat een heel slecht teken
• Blijkbaar kan zij niet zo goed met deze situatie omgaan
• Jammer dat zij zo snel zo harteloos kan schakelen

Let wel; ik denk dit niet. Ik ben vooral verdrietig en vloek de halve fietsrit hoe ik ervan baal dat ik naar huis moet en dat dit voor mij hartverscheurend is. Eenzaam voel ik me en het haakt bij mij aan op een tragische gebeurtenis uit het verleden, waarin ik dacht dat een contact iets moois was en het bleek iets vreselijks te zijn.

Daar heeft mijn vrouw niets mee te schaften.

Tenzij ik mijn eigen frustratie uit het verleden op haar projecteer.

Door dat niet te doen, belast ik haar er ook niet mee.

 

En door mij hiervan bewust te zijn, vind ik voor mijzelf de juiste woorden en kan ik weer even ervaren hoe het toen was, zonder het mee te torsen naar deze situatie. Jazeker, dit klinkt allemaal misschien heel ideaal en te mooi en zo. Nou, geloof me, gisteravond zijn er wel een paar pennen kapot geknepen. Schelden, huilen, stampvoeten, het hoort er allemaal bij.

 

Ons wonder.

Wat het wonder is waar mijn vrouw en ik in zitten, is dat wij in staat zijn altijd vanuit onszelf te spreken. En dan heb ik het niet over een oppervlakkige ik-boodschap vanuit de theorie van feedback. Ik heb het er over dat wij eerst in onszelf zoeken wat er zit voordat we geluid produceren.

 

 

Daar hoor stilte bij.

Daar hoort wachten van de andere kant bij.

Daar hoort oprechte nieuwsgierigheid bij voor jezelf én de ander.

Daar hoort zelfkennis bij. Zonder zelfkennis is het water naar de zee dragen.

Stel: jij bent mijn vrouw en jij hebt met een medewerker iets afgesproken.

 

Op het moment dat de afspraak echt plaats moet vinden, maakt die medewerker toch nog bezwaar. Misschien niet zo dramatisch als ik in dit verhaal, maar er is een duidelijke weerstand, ook al heb je het écht afgesproken.

 

Mijn tips.

Vraag oprecht nieuwsgierig door.

Durf ook uit te spreken wat er met jou gebeurt.

Dus niet: ik vind dat jij zus of zo ( wat zogenaamd ook een ik-boodschap is )

Dus wel:  ik ben verbaasd, ik schrik hier van, het irriteert me, ik word hier

onzeker van, ik val even stil, ik weet het even niet meer, et cetera.

Als iedereen in staat is werkelijk vanuit zichzelf te spreken en als dat oprecht gehoord wordt, dan is dat een revolutie in een organisatie. Want dan ben je in staat, net als mijn vrouw en ik, razendsnel tot de kern te komen van waar het werkelijk om draait. Moet jij zien wat dat betekent over de besluiten die jullie nemen: ze gaan veel sneller en de besluiten hebben een veel groter draagvlak. Want als ik mag zeggen wat er bij mij speelt als medewerker, dan sta ik meer open voor jouw oplossingen als leider.

 

Lijkt me een leuke opbrengst, toch?

 

Tot morgen!